Ընդամենը մեկ օր առաջ ՀՀ վարչախմբի ղեկավարը, որն իրեն օրեր առաջ տգետ էր հռչակում, Սյունիքում շվարած հարցնում էր խեղճ գյուղացիներին և իրեն ուղեկցող պորտաբույծներին, թե որքան ջրամատակարարման աբոնենտ կա երկրում:

«Ադրբեջանի ԶՈՒ ստորաբաժանումները կրակ են բացել Սյունիքի մարզի Խնածախ բնակավայրի ուղղությամբ, ինչի հետևանքով վնասվել է գյուղի մշակույթի տունը»:

Քանի դեռ Թուրքիան և Ադրբեջանը միաձայն կրկնում են Հայաստանի Սահմանադրության փոփոխության պահանջը, Հայաստանում հիմնականում պրոիշխանական «ծաղրածուները», որոնց նախկինում անվանում էին «պալատական ծաղրածուներ», միաբերան համոզում են հայ ժողովրդին, թե իբր փաշինյանական սահմանադրական փոփոխությունները վաղուց նախատեսված էին, և չունեն կապ Ադրբեջանի և Թուրքիայի պահանջների հետ։

Ադոլֆ Հիտլերի հանցանքներից մեկը` գրքերի և արխիվների պարբերաբար, զանգվածային ու հրապարակային այրելն էր:

1915 թվականի Մեծ Եղեռնի մասին շատ է գրվել և խոսվել։ Սակայն, իմ կարծիքով, այն պետք է դիտարկել ո՛չ թե առանձին, այլ իր անընդհատ շարունակելիության մեջ։

1992 թվականի ապրիլի 10-ին Ադրբեջանի Հանրապետության զինված ուժերի ստորաբաժանումներն Արցախի Հանրապետության Մարտակերտի շրջանի Մարաղա գյուղում իրականացրին հայ խաղաղ բնակչության կոտորած։ Առավոտյան ժամը 5-ին ադրբեջանական զինված ուժերն սկսեցին գյուղի հրետակոծությունը։ Արցախի ազատագրական բանակի մարտիկներ Լեոնիդ Ազգալդյանի և Վլադիմիր Բալայանի գլխավորությամբ հաջողվեց հետ մղել հակառակորդի երկու գրոհները:

Անամնեզ N 1064 Վարչապետի գարնանային սրացումներ ու փսիխոզը կրկին սկսվեց:

Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև, այսպես կոչված, «Խաղաղության համաձայնագրի» բանակցությունների ավարտից հետո, թեման առարկայական քննարկելու առաջին առիթն ապրիլի 12-ի հանդիպումն էր ՀՀ և Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների միջև:

«Խաղաղության պայմանագիրն» ավարտելու համար Ադրբեջանը շարունակում է պահանջել՝ Հայաստանը պետք է լուծարի ղարաբաղյան հակամարտության լուծման համար ստեղծված ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը և փոխի Սահմանադրությունը:

Վերջին օրերին մտքով շատ եմ վերադառնում 2015 թվական։ Ավելի ճիշտ՝ 2015-ի ապրիլ։ Ապրիլի 23։ Մտածում եմ՝ ամեն ինչ այդ օրը սկսվեց։ Հանրապետության հրապարակում 2015-ի ապրիլի 23-ին «հոգիներ էին արթնացնում»։ Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի նախօրեին Երևանի սրտում զանգվածային փսիխոզ էր։ Այդ օրն առաջին անգամ ես տեսա մեր ժողովրդի այն շերտը, որի գոյության մասին չէի էլ կասկածում։ «Հեյ ջան, ղափամա, համով-հոտով ղափամա»… Մինչ այս պահը հնչում է ականջներիս մեջ։ «Աման Թելո, Թելո ջան, Թելո»…